Απωθημένοι ουρανοί, άστρα και ελπίδα

Όσοι γνώρισαν από κοντά την Κική Δημουλά, θα είχαν παρατηρήσει ότι πολύ συχνά προτιμούσε το γκρίζο χρώμα στην ενδυμασία της. Το καλλιτεχνικό ένστικτο της Μελίνας Κοάν φαίνεται να την τροχιοδρόμησε στην επιλογή συγγενικής παλέττας, κατά τη δημιουργία του πιο πρόσφατου έργου της, ενός πορταίτου- τοιχογραφίας (mural) της ποιήτριας, στο University of Sapenza, στη Ρώμη (Κτήριο Μάρκο Πόλο).

Απηχώντας illustration αισθητική, με αναγωγές στο Μικρό Πρίγκηπα, η τοιχογραφία της Κοάν αναπνέει λυρικά και ονειρικά, σχεδόν υπερρεαλιστικά, σε κυρίαρχες αποχρώσεις του γκρι, διανθισμένες με καλοζυγισμένες προσθήκες εντονότερων χρωμάτων, σε προσεκτικά επιλεγμένα σημεία. Η σύνθεση είναι μεταφερμένη σε ένα οικείο Επέκεινα, σε ένα συμπαντικό- μεταφυσικό τοπίο, όπου η δεσπόζουσα μορφή της Κικής Δημουλά, στη γνωστή στοχαστική κι εμβριθή στάση, ατενίζει αναβαθμούς φωτός, από το σκοτάδι σε ένα φωτεινό κέντρο. Από ένα απροσδιόριστο υψηλότερο σημείο – οι τυπικές διαστάσεις, άλλωστε, αναιρούνται στο διάστημα-, σαν πεφταστέρια, καταρρίπτονται, σε φλογισμένη τροχιά, ίσος αριθμός ανδρών και γυναικών. Ο προσφιλής στην καλλιτέχνη στίχος της ποιήτριας, «Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δεν πυροβολώ άστρα», διατρέχει τη σύνθεση σχεδόν από το ύψος του βλέμματος της Δημουλά, μέχρι το δεξί πέρας της τοιχογραφίας. Μια ήπια γραμμική χειρονομία, που όμως διαυγάζει το νοηματικό περιεχόμενο του έργου. Ο στίχος μετεγγράφεται στην πολυσήμαντη αισθητική γλώσσα της street art, με μία κυριολεξία που δεν είναι όμως ταυτολογική. Η προσθήκη, πάνω δεξιά, μίας νεαρής κοπέλας (δεν είναι τυχαίο ότι η ενδυμασία της φέρει εντονότερο χρώμα) να αιωρείται από ένα σκοινί- απόηχο του Σαχτούρη, καθώς κι ενός μικρού κοριτσιού, πάλι δεξιά,  σε δίσημη στάση ικεσίας και συλλογής, απηχούν την προσωπική τοποθέτηση της Κοάν όχι μόνο στον εμβληματικό στίχο, αλλά και στις εκφάνσεις της condition humaine που αυτός υπαινίσσεται.

Καλλιόπη Κουντούρη/ Ιστορικός της Τέχνης

Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει τρόπος να μην σκοτώνονται τα «άστρα» (κάθε άνθρωπος ένα άστρο); H Μελίνα Κοάν απαντά καταφατικά μέσα από την τέχνη της. Tα επιμηκυμένα, σχεδόν μνημειακά δάκτυλα, της Δημουλά και οι αντανακλάσεις της φωτεινής πηγής στα μάτια της υπόσχονται έναν διηνεκή διάλογο παραστατικών τεχνών και ποίησης.